Arcybiskup Tadeusz Gocłowski, urodził się 16 września 1931 roku w Piskach na Mazowszu, niedaleko Łomży, gdzie rodzice zakupili gospodarstwo rolne, po powrocie z emigracji w USA. Był najmłodszym z ośmiorga dzieci Feliksa i Józefy z domu Lemańskiej. Atmosferę domu rodzinnego wspominał, jako głęboko patriotyczną i przepojoną duchem wiary. Edukację rozpoczął w roku 1937, w rodzinnych Piskach. Przerwał ją czas wojny. W kościele pw. św. Jana Chrzciciela w Piskach przystąpił też do pierwszej Komunii św. i przyjął sakrament bierzmowania.
W wieku 15 lat, w styczniu 1946 roku rozpoczął naukę w Niższym Seminarium Duchownym Księży Misjonarzy św. Wincentego à Paulo w Krakowie. Egzamin dojrzałości złożył eksternistycznie w Liceum im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie. W październiku 1949 roku został przyjęty do Zgromadzenia Księży Misjonarzy, w którym złożył śluby wieczyste w dniu 15 grudnia 1951 roku. W latach 1951–1956 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie. Święcenia prezbiteratu przyjął z rąk biskupa Stanisława Rosponda, biskupa pomocniczego krakowskiego, w kościele Nawrócenia św. Pawła Apostoła w Krakowie, w dniu 24 czerwca 1956 roku. W latach 1956–1959 kontynuował studia na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, które ukończył ze stopniem licencjata.
W kolejnych latach wykładał łacinę i prawo kanoniczne w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie oraz (od 1 października 1960 roku) w Biskupim Seminarium Duchownym w Gdańsku-Oliwie. W latach 1969–1970 studiował na Wydziale Prawa Kanonicznego Papieskiego Uniwersytetu Świętego Tomasza z Akwinu w Rzymie, gdzie w roku 1970 uzyskał doktorat na podstawie dysertacji Potrydenckie seminaria diecezjalne powierzone kierownictwu Zgromadzenia Misji – w szczególności w Polsce.
W latach 1971–1973 i 1982–1983 sprawował urząd rektora gdańskiego seminarium. W międzyczasie (w latach 1973–1982) był wizytatorem polskiej prowincji Zgromadzenia Księży Misjonarzy w Krakowie. Należał do Komisji Liturgicznej i Komisji Przygotowawczej II synodu diecezji gdańskiej, który odbył się w 1972 roku.
22 marca 1983 r. został mianowany biskupem pomocniczym diecezji gdańskiej ze stolicą tytularną Beneventum. Święcenia biskupie otrzymał 17 kwietnia 1983 r. w bazylice Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gdańsku. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, któremu towarzyszyli Lech Kaczmarek, biskup diecezjalny gdański, i Albin Małysiak, biskup pomocniczy krakowski. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Credite Evangelio” (Zawierzcie Ewangelii). W latach 1983–1984 sprawował urząd wikariusza generalnego diecezji. Po śmierci biskupa Lecha Kaczmarka pełnił urząd administratora diecezji.
31 grudnia 1984 roku papież św. Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym diecezji gdańskiej. Ingres do katedry Trójcy Przenajświętszej w Gdańsku-Oliwie odbył 2 lutego 1985 roku. 25 marca 1992 roku, w związku z utworzeniem metropolii gdańskiej, został wyniesiony do godności arcybiskupa metropolity. Paliusz metropolitalny otrzymał w Bazylice św. Piotra w Rzymie 29 czerwca 1992 roku.
Od samego początku patronował rozwojowi, najpierw podziemnych, a później oficjalnych struktur „Solidarności”. W wolnej Polsce przez wiele lat uczestniczył w pracach Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu. Patronował Fundacji Dzieło Nowego Tysiąclecia. Dwukrotnie: w roku 1987 i 1999 gościł w Gdańsku papieża Jana Pawła II podczas jego podróży apostolskich do Polski. 17 kwietnia 2008 roku papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z urzędu arcybiskupa metropolity gdańskiego.
W ramach prac Konferencji Episkopatu Polski wszedł w skład Rady Głównej (od roku 1996 Rady Stałej). Objął funkcje przewodniczącego Komisji ds. Duszpasterstwa Ludzi Pracy i Komisji ds. Duszpasterstwa Ludzi Morza. Został członkiem Komisji ds. Seminariów Duchownych, Komisji ds. Zakonnych, Komisji Prawnej i Komisji Iustitia et Pax, a także referentem ds. Biskupów Emerytów. Został członkiem Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych oraz Kongregacji ds. Biskupów.
Był współkonsekratorem podczas sakry biskupów pomocniczych gdańskich: Zygmunta Pawłowicza (w 1985 r.), Ryszarda Kasyny (w 2005 r.) i Zbigniewa Zielińskiego (w 2015 r.), a także biskupa pomocniczego warmińskiego Jacka Jezierskiego (w 1994 r.) i biskupa pomocniczego toruńskiego Józefa Szamockiego (w 2000 r.).
Postanowieniem prezydenta RP Bronisława Komorowskiego z 9 listopada 2011 roku został odznaczony Orderem Orła Białego. W 2006 roku otrzymał Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis, przyznany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 2003 r. został laureatem Medalu Świętego Brata Alberta. W 2008 r. otrzymał Honorowe Wyróżnienie za Zasługi dla Województwa Pomorskiego.
Arcybiskup Tadeusz Gocłowski przez lata swojej posługi, jako kapłan i biskup, wniósł ogromny wkład w formację intelektualną oraz duchową wielu kapłanów i ludzi świeckich. Niestrudzenie i z wielkim oddaniem służył wiernym najpierw Diecezji, a później Archidiecezji Gdańskiej. Dbał o kontakt ze światem nauki, kultury i środowiskami twórczymi, był opiekunem wielu ważnych inicjatyw społecznych. Jako Arcybiskup Emeryt, do ostatnich chwil pełnił posługę pasterską w Archidiecezji Gdańskiej.
Ksiądz Arcybiskup Tadeusz Gocłowski zmarł w ogłoszonym przez Papieża Franciszka Jubileuszowym Roku Miłosierdzia, w Uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, 3 maja 2016 r., w Uniwersyteckim Centrum Klinicznym w Gdańsku, w 85 roku życia, 60 roku kapłaństwa i 33 roku biskupstwa.
Requiescat in pace
